شرکت‌های باربری انلاین تهرانامروزه به دو صورت سنتی و آنلاین خدمات ارائه می‌کنند. انتقال از ارائه خدمات سنتی به استفاده از اپلیکیشن‌ها و سایت‌های حمل و نقل محصول افزایش دغدغه‌ها، ترافیک و کاهش زمان آزاد افراد در جوامع امروزی است. حمل و نقل باربری درون و بین شهری سختی‌های خودش را دارد که شرکت‌های ارائه دهنده خدمات آنلاین صفر تا صد باربری را به عهده می‌گیرند. در ادامه بارسی خدمات باربری تهران و مزایای خدمات آنلاین را مطالعه کنید.

تحقيقات کلي بيانگر اين مطلب است که حمل و نقل همواره به عنوان بزرگترين چالش زيرساختي پيش­ِروي شهرها و حاشيه­هاي شهرهای بزرگ مطرح بوده است. به چند دليل موضوع حمل و نقل در رأس اهميت زيرساختهاي شهري قرار دارد. اول اينکه در حاليکه بعضي از مشکلات زيرساختي، مانند کمبود آب، در درجه اول بر فقيرترين نواحي شهر تأثير مي­گذارد؛ ازدحام، شلوغي قطارها و ترافيک همراه با آلودگي هوا و آلودگی صوتی در همه سطوح جامعه ملموس و قابل رويت است. نکته ديگر وجود يک ارتباط مشهود و مستقيم بين کارآمدي سيستم حمل و نقل و برتری کلانشهرها در عرصه رقابت در اقتصاد جهاني می­باشد. به عبارت ديگر، اگر کلانشهرها را موتور اقتصاد جهاني بدانيم، در واقع اين شبکه حمل و نقل است که اين موتورها را کارآمد نگاه مي­دارد. از اين رو، به منظور بررسي چالشهاي حمل و نقل در کلانشهرها ابتدا به بررسي مشکلات عمده پيش­ِروي کلانشهرهاي جهان پرداخته و سپس از جنبه­هاي مختلف، تمايلات سرمايه­گذاري بر روي بخش حمل و نقل شهري مورد بررسي قرار مي­گيرد. در ادامه به طور ويژه به پديده موتوريزه شدن شهرها و علل گسترش آن پرداخته شده و نهايتاً مسئله حمل و نقل شهري در کلانشهرهاي کشورهاي در حال توسعه به طور مجزا مورد بررسي قرار خواهد گرفت.

a. چالشهاي حمل و نقل در کلانشهرها و تمايلات سرمايه گذاري در اين بخش
همانند ديگر چالش­های اجتماعي، مشکلات موجود در بخش حمل و نقل در تمامي سطوح توسعه بر شهرها اثر مي­گذارند. در يک نگاه کلي، باربری انلاینمي­توان مشکلات مربوط به زيرساختهاي بخش حمل و نقل در کلانشهرها را با فرسوده بودن ناوگان و همچنین ظرفیت سيستم در ارتباط دانست (Hazel, 2007). بر اين اساس متخصصين معتقدند در شهرهاي پیشرفته مانند لندن، مشکل اصلی در بحث حمل و نقل فرسوده بودن ناوگان، امکانات و تجهیزات سیستم می­باشد؛ در حاليکه در شهرهاي در حال ساخت و يا در حال تحول[1]، مشکل اصلي کمبود ظرفیت سيستمهاست؛ چراکه در بعضي از اين شهرها زيرساختهاي پايه­ای وجود ندارد. براي مثال کراچي تنها کلانشهر در دنيا بدون سيستم حمل و نقل حجيم مانند سيستم مترو يا مونوريل است و مسافران عليرغم عدم وجود ایمنی، براي سفر حتی ناچار به استفاده از سقف اتوبوسها نیز می­باشند. شهر استانبول با هر دو مشکل فوق رو­به­رو بوده و موقعيت جغرافيايي خاص، وجود خيابانهاي باريک، کمبود جدي ظرفیت سیستم حمل و نقل عمومي و ضعف برنامه­ريزي دولتي که باعث عدم وجود يک طرح جامع حمل و نقل براي اين شهر شده است، ازدحام ترافيکي به خصوص در ساعات اوج را در اين شهر به دنبال داشته است.

بر اساس مطالب فوق می­توان اینطور نتیجه گرفت که سرمايه­گذاري در بخش حمل و نقل به دو دسته کلی تقسيم مي­گردد: اول آن دسته از سرمايه­گذاريهايي که موجب افزايش ظرفيت سيستم حمل و نقل یا ايجاد یک سيستم حمل و نقل جديد می­گردند؛ دوم آن نوع سرمايه­گذاری که ارتقای کارايي و کیفیت زيرساختهاي موجود را به دنبال داشته باشد. تحقيقات صورت گرفته نشان مي­دهند به هنگام یک سرمایه­گذاری جدید، اغلب افزايش ظرفيت سيستم حمل و نقلي (براي مثال، اضافه کردن خطوط جديد به متروی موجود يا افزایش سرويسهاي جديد اتوبوس) نسبت به اجراي پروژه­هاي جديد حمل و نقل ارجحيت دارد (Hazel, 2007).

حمل و نقل عمومی به طور فزاینده‌ای به عنوان یک عنصر کلیدی در شهرها شناخته می‌شود. باربری انلاین مشهداگرچه نقش عمده حمل و نقل در شهرهای کوچک، ارائه خدمات اجتماعی است، در شهرهای بزرگ، جلوگیری از احتقان بیش از حد ترافیک و اثرات منفی آن مهم‌ترین کارکرد سیستم‌های حمل و نقل عمومی به شمار می‌آید. از این رو، اهمیت حمل و نقل عمومی طی سال‌های گذشته توجه سیاستگذاران را در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به خود جلب کرده است. سیستم‌های حمل و نقل عمومی در کشورهای در حال توسعه با ویژگی‌های مختلف در مقایسه با سیستم‌های مشابه در کشورهای توسعه یافته شناخته می‌شوند. عدم وجود ناوگان کافی، منابع مالی نامناسب برای تأمین زیرساخت‌ها و یارانه‌های عملیاتی، و همچنین عدم برنامه‌ریزی حمل و نقل یکپارچه، از مهم‌ترین مشکلات موجود در کشورهای در حال توسعه است. اما فقدان یک چارچوب کلی جامع و یکپارچه سیاستی که منابع و کوشش‌ها را برای حمل و نقل عمومی هدایت کند، مانع بزرگتری در زمینه توسعه این بخش محسوب می‌شود.

از این رو، برخی از کشورهای در حال توسعه قوانین جدیدی را به منظور مقابله با این موضوع درنظر گرفته اند. در ایران نیز قانونی تحت عنوان "قانون توسعه حمل و نقل عمومی و مدیریت مصرف سوخت" در راستای مشخص کردن هدف ملی توسعه حمل و نقل عمومی و روشن شدن مسئولیت‌های دولت و سایر مقامات مرتبط در این زمینه در سال 1386به تصویب رسید که در این نوشته به طور خلاصه جوانب آن را بررسی خواهیم کرد.

اگرچه تاریخ حمل و نقل عمومیدر ایران به یک قرن پیش باز می‌گردد، در طی سالیان اخیر، سیاستگذاران با افزودن یک بند جدید به قانون تنظیم بودجه سالانه، اقدامات جدی بیشتری در جهت توسعه بخش حمل و نقل عمومی کشور انجام دادند. تعریف و تخصیص بودجه، ابزاری سیاستی بود که دولت را قادر می‌ساخت تا پایداری شهرها را از از طریق توسعه حمل و نقل عمومی، جایگزینی وسایل نقلیه قدیمی، ترویج سوخت‌های مناسب برای محیط زیست (مانند گاز طبیعی) و یکپارچه سازی برنامه ریزی‌های حمل و نقل با برنامه‌های توسعه شهری را تضمین کند.

این قانون مسئولیت‌های دولت را در سه بعد مورد توجه قرار داده است:
1. بهبود سطح خدمات حمل و نقل با افزایش ناوگان حمل و نقل عمومی (اتوبوس، مینی بوس، تاکسی و ون)، اصلاح و گسترش شبکه‌های راه آهن، ادغام مدیریت حمل و نقل، دسترسی و ایمنی، و استفاده از سیستم‌های حمل و نقل هوشمند (ITS).
2. مدیریت تقاضای حمل و نقل عمومی از طریق اصلاح پروسه‌های اداری، گسترش کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات، اصلاح بهره وری از زمین، معرفی قوانین ترافیکی جدید و آموزش و پرورش.
3. مدیریت مصرف انرژی با معرفی کارت سوخت جدید برای نظارت بر مصرف سوخت رانندگان، جایگزینی وسایل نقلیه قدیمی، تولید وسایل نقلیه با سوخت گاز طبیعی، تبدیل وسایل نقلیه از بنزین‌سوز به گازسوز، افزایش احداث جایگاههای گاز، حمایت از نوآوری همراه با کاهش مصرف سوخت و مهمتر از همه حذف تدریجی یارانه سوخت طی یک دوره پنج ساله.

این قانون به دولت اجازه می‌داد که حدود 4 میلیارد دلار از بودجه سالانه خود را صرف توسعه حمل و نقل عمومی درون شهری نماید. بنابراین دولت دستور داد تا این مبلغ را برای بهبود حمل و نقل عمومی شهری و اقدامات موثر جهت کاهش مصرف سوخت و آلودگی محیط زیست تولید شده توسط بخش حمل و نقل، اختصاص دهند. اگرچه این قانون در ظاهر حمایت‌گر مالیِ توسعه سیستم‌های حمل و نقل عمومی به شمار می‌رفت، اما عمدتا بر انگیزه‌های مالی برای جایگزینی وسایل نقلیه قدیمی و همچنین واردات و تولید خودروهای مبتنی بر گاز طبیعی متمرکز بود.